Sanocki Uniwersytet Trzeciego Wieku im. Jana Grodka

 

 

 

 

Ukraina w ogniu

 

 

 

 

Matki Błogosławią synów znakiem
Krzyża Świętego,
Niech Cię Bóg Strzeże.
Ty drzwi otwórz,
głodnym, obdartym z tożsamości
przez brutalnego dyktatora.
Bracia i siostry stańmy w szeregu.
Dzieci wtulone w objęciach matek,
na obcej bezpiecznej ziemi.
Tato wróci …

Krystyna Radoń

---

 

 

 

Sanok

 

Dzwony biją na chwilę zadumy

Archanioł skrzydła rozkłada

Tuli drzewa zielenią spowite

Barwami złota jesień się mieni

Pagórki śnieżnym puchem okryte

Kwieciem wiosennym domy strojone

Uliczki kręte pachnące chlebem

Witają gości z dalekiej strony

Wojak Szwejk na ławeczce siedzi

Na deptaku tuż przy rynku

Serce miasta

Herbowe barwy zwycięzców duma

Gwarno jak przed laty

Budki z miodem spadziowym

Ozdoby twórcze pod daszkiem drewnianym

Pędzlem i piórem wielcy tego miasta

Wsławiają zamek talentem wrodzonym

U podnóża wstęga Sanu

Głaszcze kamienie gdy żar płynie z nieba

Za wodą domy naszych przodków

Budzą wspomnienia

 

---

 

JESIEŃ Z DZIECIŃSTWA

 

Zapach kiszonej kapusty

Powideł smażonych

na węglowej kuchni z fajerkami

chłodny październik

wykopki i bułka oblepiona

ziemią czarną jak kawa

 

węgiel, węgiel przywieźli!

echo biegnie po kamienicy

dzieci mniejsze od wiadra

pędem na stację zbierać

co wypadło z wagonów

czasem żołnierz

rozglądając się wokół

jakby się czegoś bał

zrzuca szuflę węgla

 

szczotka ryżowa tańczy

po drewnianych deskach

zapach pasty, stare gazety

na podłodze, w oknie firanki

utkane z przędzy, pod sufitem

wianki malowane

 

krople deszczu pukają w szyby

w nosy spłaszczone

matka o kruczoczarnych włosach

niesie zakupy w siatce o dużych okach

dwa jajka, ćwierć kilo słoniny

chleb od Wietrzyka

 

zapach ryby smażonej

na dużej patelni

i zupy ogonowej

sałatka z łobody

zacierki na mleku

i rosół w niedzielę

i jesień której szukam

od wtedy

 

---

 

 

 

Obiektywnie oceniać to nie byle gratka,

Zrozumieć człowieka – życiowa zagadka.

 

 

 

 

 

---

 

 

 

Z Tobą się nudzę

Z obcą nie

Obca wysłucha

Moja nie.

---

 

Zły z rana,

Bo koszula niewyprana.

 

Zły w południe,

Bo mu nudnie

 

Zły wieczorem,

Bo śpi z worem.

 

W gardle staje

Miłość moja

 

Boś jest pewny, żem ja twoja!

---

 

 OSOBOWOŚĆ

 

Każda rzecz na świecie Posiada nazwę,

o tym wiecie Człowiek istotą nazwany.

W nazwisko i imię ubrany

Z wyższych wartości stworzony

W majestacie prawa ogłoszony i ochrzczony

 

Ania –

Wrażliwa, delikatna, uczciwa

W towarzystwie wesoła i błyskotliwa.

 

Bożena –

Z dużym sercem na dłoni

Niech żałuje kto od niej stroni

 

Czesia –

Wesoła, czpiotliwa,

dostojna i gadatliwa.

 

Danusia –

Z głową na karku rządzić potrafi.

Kto nie wierzy niech się z nią zmierzy.

 

Ewa –

Pierwsza imię dostała.

Mnóstwo sytuacji nie wykorzystała.

Uczucia schowane głęboko

O epoko!

 

Felicja –

Rodzinę broni i strzeże

Przy swoim partnerze.

 

Grażyna –

Twardo na nogach stoi

Niczego się nie boi.

 

Helena –

Dostojna, w tym prawdziwa

Pracowita nie zrzędliwa.

 

Irena –

Rządzić potrafi,

swoim i cudzym,

Niczego nie przegapi.

 

Jola –

Pracowita do bólu.

Skryta na wskroś.

Wszystkim na złość.

Oddana i szczera

Gdy znajdzie przyjaciela.

 

Krystyna –

Nadwrażliwością nie grzeszy

Humor zależy od pogody

Czasem wyciąga rękę do zgody.

 

Lucyna –

Kokietką nazwana

Przy bliższym poznaniu jest doceniana.

 

Łucja –

z pogodą  jest utożsamiana

według pogody jest odbierana.

 

Marysia –

Dostojne imię nosi,

Nikomu wstydu nie przynosi

Gdy jesteś w potrzebie,

za mądre porady pieniędzy nie bierze

 

Natalia –

Wzniosłe imię nosi

Jest delikatna, czasem ukąśliwa

a nie złośliwa.

 

Ola –

Z elementarza zapamiętana

Stoi na straży pokoju.

Jest różnie odbierana.

 

Patrycja –

Urodą nie grzeszy

Subtelnością Cię pocieszy

 

Ryszarda –

Różne role w życiu gra,

Opiekuna w sobie ma.

 

Teresa –

Elegancko się na co dzień nosi

Wstydu nie przynosi.

Dyskretna i wrażliwa,

Czasem frasobliwa.

 

Urszula –

Pełna miłości i spokoju,

choć życie w ramionach znoju.

 

Wiesia –

W prostym imieniu mądrość nosi.

Obłudy nie znosi.

Z przyrodą obcuje.

Obietnicę dotrzymuje.

 

Zosia –

Chodź chudości nie znosi

o nic nie prosi.

Pełna wdzięku i miłości

Lekka w tańcu i czułości.

 

Imiona nie wpisane,

wspólną cechą są wybrane.

Z pierwszej litery imienia,

są to korzenie istnienia.

Mężczyzna kłopotów ma wiele,

by wybrankę swą poślubić

0 się nie zgubić.

---

 

 

 

Milczenie jest godnością

I twoją wolnością

Gdy słuchać przestajesz

Od życia kopniaka dostajesz.

---

 

 WRÓĆ

 

Talerz z gorącą zupą na stole

czeka na ciebie, synku.

Twoje ulubione kluski z modrą kapustą

i roladą z mięsa.

Gorąca kąpiel z szarym mydłem,

by zmyć kopalniany pył.

A ciebie nie ma.

 

Woda już zimna i obiad już zimny

i twoje ciało w węglowym pyle.

Czekam. Patrzę w okno –

tak tam czarno, podgrzewam obiad,

na pewno zaraz wejdziesz, albo nie

ja ci otworzę. Umyję nogi

nakarmię, otulę, ogrzeję

 

Opowiem ci o matce, która czekała na syna,

opowiem o sąsiadach nasłuchujących na klatce,

o twojej narzeczonej,

twojej żonie,

twoich dzieciach,

o wszystkim, co jeszcze mogło się zdarzyć,

zanim zapadła noc. Wróć

---

 CZŁOWIEK

 

Pan na wózku bez jednej nogi.

tak na ciele ubogi.

Oczy błądzą szukają wsparcia,

potwierdzeń bez obdarcia.

Bogate Pan ma wnętrze,

w przychodni na pierwszym piętrze

Dwie Panie Go słuchają,

głowami kiwają,

i nie pytają.

Wyjechał Pan na wózku bez jednej nogi

Pełen obaw i trwogi

Rękawiczkę ubiera na rękę,

taką zieloną, pachnącą miętą.

Drzwi jak wrota,

za duże dla niego.

Pomogę Panu Panie kolego

Uśmiechnął się do mnie z wdzięczności

Pełen nadziei, szczęścia i ufności.

Cieszył się Pan na wózku bez jednej nogi,

że zbudował ktoś takie schody.

Bez wstępów treści swego życia,

by zaistnieć bez odkrycia.

 

---

 

 CHOCHOŁ

 

Stoi chochoł na rozdrożu

Przyodziany słomą

Trochę żyta z owsem

Dano na ozdobę

 

Stoi sobie cztery lata

Czeka na odzienie

Wicher wyrwał resztę kłosów

Słabnie z wycieńczenia.

 

Resztki ziaren dziobią wróble

Wiatr rozrzuca plewy

Oj słaby jest chochoł

Czy dotrwa jesieni?

 

Siewca posiał ziarno

Wróble wydziobały

W pustym garnku na głowie

Dziury pozostały

 

Żniwo będzie marne

Liche będą plony

Pewnie trzeba jechać

W całkiem obce strony.

---